گارانتی‌فروشی هتل‌ها؛
سود امروز، ضرر فردا؟
در ظاهر، واگذاری گارانتی سالیانه یا دوره‌ای به دفاتر و افراد واسطه، یک معامله برد-برد به نظر می‌رسد؛ هتل، درآمد تضمینی می‌گیرد و واسطه، فرصت سودآوری پیدا می‌کند.
اما در باطن، این «پدیده خاص» که در سال‌های اخیر به‌شدت در صنعت هتلداری ایران گسترش یافته، به تدریج آسیب‌هایی عمیق به هتل‌ها، کارکنان، و حتی برند ملی هتلداری وارد می‌کند.
📌 واسطه‌ها برای سود بیشتر، ناچار به ارسال انبوه مسافر به هتل‌ها هستند؛ نتیجه؟ فشار بیش از حد به زیرساخت‌ها، افزایش خرابی‌ها و فرسودگی زودرس.
📌 کارکنان هتل‌ها تحت فشار کاری سنگین و فرسایشی قرار می‌گیرند؛ در بسیاری از موارد انگیزه و کیفیت خدمات کاهش می‌یابد.
📌 هتل‌ها، بدون آنکه متوجه باشند، کنترل استراتژیک نرخ‌گذاری و برند خود را از دست می‌دهند؛ گارانتی‌کننده در لحظه‌های آخر با نرخ‌های بسیار پایین می‌فروشد — و بازار به «تخفیف همیشگی» عادت می‌کند.
📌 بازار گردشگری نیز آسیب می‌بیند: رقابت ناسالم، پایین‌فروشی و تضعیف کانال‌های فروش مستقیم، در درازمدت همه را زیان‌دِه می‌کند.
📌 و شاید بدتر از همه: بهم ریختگی ترکیب میهمانان و افزایش تنوع فرهنگی. گارانتی‌کنندگان معمولاً مجبور خواهند شد که به بازارهای خاص و تخفیفی تمرکز می‌کنند — که این، کیفیت تجربه اقامت را برای اکثر میهمانان مخدوش می‌کند.
✅ اینجا دیگر «یک ابزار مالی کوتاه‌مدت» به «تله استراتژیک» برای صنعت هتلداری ایران تبدیل می‌شود.
🔍 زمان آن رسیده که هتلداران، مدیران و سیاست‌گذاران، نگاه دوباره‌ای به این روند بیندازند؛ هر گارانتی‌ای لزوماً یک معامله خوب نیست!
🗣 نظر شما چیست؟ تجربه‌ای در این زمینه داشته‌اید؟
برای ما و دیگران در کامنت‌ها بنویسید.
