🏨 پدیده هتل‌های زامبی؛ ورشکسته، اما تعطیل‌نشدنی
در سال‌های اخیر، یکی از پدیده‌های قابل تأمل در صنعت هتلداری ایران، ظهور آن چیزی است که در ادبیات جهانی به عنوان هتل‌های زامبی (Zombie Hotels) شناخته می‌شود: هتل‌هایی که نه سودده هستند، نه تعطیل می‌شوند؛ بلکه به شکلی نیمه‌فعال در فضای صنعت باقی مانده‌اند.
این هتل‌ها اغلب با ظرفیت‌های خالی، کیفیت خدمات پایین، و کمترین سطح بهره‌برداری ادامه فعالیت می‌دهند. اما هدف اصلی مالکان در این شرایط، حفظ ساختار به امید افزایش ارزش زمین یا دریافت تسهیلات جدید است — نه جذب گردشگر یا ارتقای کیفیت خدمات.
📌 دلایل تداوم فعالیت این هتل‌ها را می‌توان چنین برشمرد:
امید به افزایش قیمت ملک و زمین
انتظار برای تغییر کاربری یا ضوابط شهری
امکان دریافت وام یا امهال بدهی‌های بانکی
پرهیز از هزینه‌های تعطیلی، انحلال یا تعدیل نیرو
اما تداوم این وضعیت پیامدهایی جدی برای صنعت هتلداری کشور در پی دارد:
🚩 کاهش کیفیت برند ملی هتلداری؛ چرا که مسافران با تجربه‌ای ضعیف از هتل‌های فرسوده مواجه می‌شوند.
🚩 ایجاد رقابت ناسالم؛ این هتل‌ها با نرخ‌های شکسته‌شده و خدمات ناقص، تعادل بازار را به هم می‌زنند.
🚩 قفل شدن منابع مالی؛ سرمایه‌هایی که می‌توانستند در بازسازی یا پروژه‌های جدید به کار گرفته شوند، در هتل‌های نیمه‌جان قفل شده‌اند.
🚩 افزایش فرسودگی ناوگان هتلداری کشور؛ این هتل‌ها سال به سال مستهلک‌تر می‌شوند و تصویر کلی صنعت را مخدوش می‌کنند.
این در حالی است که بسیاری از این هتل‌ها در ظاهر همچنان در آمارهای ظرفیت صنعت به حساب می‌آیند، اما در عمل سهم مؤثری در جذب گردشگر یا ایجاد تجربه با کیفیت ندارند.
📍 پدیده‌ی هتل‌های زامبی، یکی از مسائل پنهانی اما پراثر در صنعت هتلداری ایران است؛ مسأله‌ای که دیر یا زود نیازمند بررسی و توجه جدی از سوی سیاست‌گذاران و فعالان این صنعت خواهد بود.
