🔹 پست دوم:
در بحث مالیات بر ارزش افزوده، نکتهای ساده اما مهم نادیده گرفته میشود:
این مالیات را هتل ها نمی پردازند ، بلکه مصرفکننده نهایی یعنی مهمان پرداخت میکند.
هتلها فقط واسطهاند؛ مبلغ مالیات را از مهمان میگیرند و پس از کسر اعتبار مالیاتی خود، مابهالتفاوت را به دولت میپردازند. پس، این مالیات «هزینهای برای هتلها» نیست.
هدف اصلی دولت از معافیت هتلهای یک تا سهستاره هم حمایت از طبقه متوسط و پایین جامعه بود، تا هزینه اقامت کاهش یابد و سفر برای همه مقرونبهصرفهتر شود.
اما آیا این هدف محقق شده است؟
در عمل، برخی هتلها با وجود برخورداری از معافیت، قیمت اتاقهای خود را پایین نیاوردهاند.
از سوی دیگر، هتلهای چهار و پنجستاره هم این مالیات را از جیب خود نمیدهند، بلکه در قیمت لحاظ کرده ، از جیب مهمان پرداخت و فقط سهم خود را نگه میدارند.
یعنی در هیچ سطحی، فشار این مالیات بر دوش هتلدار نبوده؛ اما در اجرا و اطلاعرسانی، بسیاری از جوامع صنفی حتی از حدود قانونی معافیت آگاه نیستند.
برخی از روسای تشکلهای استانی نیز بهدلیل ضعف آگاهی یا بیتوجهی، برای احقاق حقوق صنف خود پیگیری لازم را نکردهاند.
اگر قرار است کسی نام “رئیس صنف استان” را بر دوش بکشد، باید اول بداند که اعضا چه حقوقی دارند و چطور از آن دفاع کند.
در غیر این صورت، قانون میماند روی کاغذ و معافیتها در حرف و رئیس در پشت میز .
🟢 معافیت مالیاتی هدیه نیست؛ حق قانونی است. اما حق را فقط کسی میگیرد که بلد باشد پیگیری کند.
ادامه دارد ….
“هتلجار، دیدهبان شفافیت در هتلداری ایران”
