🏛 قانونی برای موزه؟ یا صنعتی زنده؟!
چرا اصلاح قانون گردشگری پشت درهای بسته مانده است؟
بیش از ۳۰ سال از تصویب «قانون توسعه صنعت ایرانگردی و جهانگردی» می‌گذرد؛ قانونی که امروز بیشتر شبیه یک سند موزه‌ای است تا ابزاری برای هدایت صنعتی پویا و جهانی.
🌍 اما صنعت گردشگری امروز با دیپلماسی هوشمند، اقتصاد تجربه، برندینگ جهانی و تکنولوژی‌های نوین پیش می‌رود.
📜 و ما همچنان با ادبیات دهه ۷۰ در حال اداره آن هستیم.
اینک وزارت میراث فرهنگی وعده داده: پیش‌نویس اصلاح قانون در دست تدوین است.
جلسات برگزار شده، شعارها داده شده — اما فعالان صنعت چه می‌بینند؟
🚫 فرآیندی کند، مبهم و بی‌مشارکت.
❓ کدام تشکل حرفه‌ای از مفاد پیش‌نویس مطلع است؟
❓ چرا پیش‌نویس منتشر نشده؟
❓ چرا هم‌زمان آیین‌نامه تشکلها — با ایرادات جدی حقوقی — به موازات این فرآیند پیش می‌رود؟
تجربه نشان داده:
📌 اصلاح قانون بدون شفافیت، اجماع حرفه‌ای و حذف نگاه دولتی = سندی ناکارآمد و پرزرق‌وبرق.
🔔 هشدار به وزارت میراث فرهنگی:
قانون گردشگری سال ۱۴۰۴ نمی‌تواند با منطق سال ۷۰ نگاشته شود.
این صنعت برای رقابت منطقه‌ای، قانونی می‌خواهد:
✅ به‌روز و شفاف
✅ بدون نگاه دستوری
✅ با مشارکت واقعی بخش خصوصی و تشکل‌های حرفه‌ای
🎯 مطالبه شفاف هتلجار:
✅ انتشار عمومی پیش‌نویس
✅ حذف نگاه دولتی و تقویت جایگاه تشکل‌های واقعی
✅ شفاف‌سازی تضاد با سایر قوانین
✅ تضمین مشارکت حرفه‌ای در تصویب قانون
📢 در غیر این صورت، یک ویترین ناکارآمد دیگر خواهیم داشت؛ در صنعتی که امروز از بی‌سیاستی رنج می‌برد.
