📅 در تاریخ ۶ آبان ۱۴۰۴، نشستی با حضور برخی از فعالان حوزه گردشگری در هتل باباطاهر تهران برگزار شد. در این نشست، کارشناسان و نمایندگان بخش خصوصی بر لزوم ایجاد سازمان مستقل گردشگری تأکید داشتند.آنان هدف اصلی این سازمان را ارتقای جایگاه گردشگری از یک معاونت به یک سازمان مستقل با اختیارات بیشتر دانسته تا مشکلات ساختاری و ضعف در مشارکت بخش خصوصی برطرف شود.
این فعالان معتقدند که استقلال سازمان گردشگری میتواند به بهبود فرآیندهای تصمیمگیری، تخصیص منابع مالی، و افزایش تعامل با بخش خصوصی کمک کند. بسیاری از حاظران اشاره کردند که اگرچه تشکیل سازمان مستقل گردشگری در ظاهر به معنای تقویت این صنعت است، اما این امر باید با حمایت از بخش خصوصی و پشتوانه صنفی همراه باشد تا مشکلاتی چون چندگانگی سیاستگذاری و کندی در تصمیمگیریها تکرار نشود.
در همین راستا نظرات دیگری نیز مطرح شد. جواد عباسی**، کارشناس حقوقی و فعال حوزه گردشگری، نظر متفاوتی را مطرح کرد. او تأکید دارد که **ایجاد سازمان مستقل دولتی گردشگری ممکن است مشکلاتی مشابه وضعیت فعلی را ایجاد کند. بهویژه اگر این سازمان بدون مشارکت واقعی بخش خصوصی تشکیل شود، احتمالاً با چالشهای مدیریتی و بروکراسی مواجه خواهد شد.
عباسی پیشنهاد میدهد که به جای سازمان مستقل دولتی، باید سازمان نظام گردشگری ایجاد شود. این سازمان غیردولتی و بر اساس مشارکت حرفهای فعالان گردشگری شکل خواهد گرفت، مشابه نظام مهندسی و نظام پزشکی. عباسی معتقد است این رویکرد میتواند تصمیمگیریها را تخصصیتر، سریعتر و مؤثرتر کند و در عین حال بخش خصوصی را در فرآیندها دخیل نماید.
به نظر او مزایای سازمان نظام گردشگری عبارت خواهد بود از :
* مشارکت فعالان صنعت گردشگری در تصمیمگیریها
* نظارت و تنظیمگری بهصورت حرفهای
* توسعه پایدار گردشگری و کاهش مشکلات ساختاری
### سوال مهم: کدام رویکرد مناسبتر است؟
با توجه به نظرات مطرحشده، آیا ایجاد یک سازمان مستقل دولتی گردشگری که به بخش خصوصی استقلال بیشتری بدهد، بهترین راهحل است؟
یا سازمان نظام گردشگری که بر مشارکت صنفی و مسئولیتپذیری حرفهای تأکید دارد، میتواند راهحلی پایدارتر برای مشکلات ساختاری این صنعت باشد؟
🗣 نظر شما چیست؟ کدام مدل برای پیشرفت صنعت گردشگری ایران مناسبتر است؟
“هتلجار، دیدهبان شفافیت در هتلداری ایران”
