شارلاتانیسم گردشگری

شارلاتان در تاریخ سابقه با اهمیتی دارد و در واقع كسی است كه خود را واجد توانمندی‌ها و ویژگی‌ها و دانشی معرفی می‌‌كند كه فاقد آن‌هاست وامروزه، شارلاتان بیشتر به کسی گفته می‌شود که برای تحقق اهداف خود از دروغ‌گویی و فریب رویگردان نیست، یا فردی که به دنبال شهرت و آوازه است و با سوءاستفاده از زودباوری و عدم اطلاع مردم، به آنان وعده‌های ناممکن می‌دهد یا ادعاهای ناصحیحی را در مورد خود، مطرح می‌كند.
این‌چنین، شارلاتانیسم مرام و مسلكی می‌شود كه فرد یا افرادی نقاب زده و خود را چنان می‌نمایانند كه نیستند؛ چنان می‌گویند كه باور ندارند؛ چنان وعده می‌دهند كه بر متحقق ساختن آن توانا نیستند. شارلاتانیسم، ایدئولوژی افرادی می‌شود كه برای نیل به اهداف خویش، از این‌كه خود را واجد ویژگی‌ها و اطلاعات و توانمندی‌های خاص بدانند هراسی ندارند، به‌آسانی دروغ می‌گویند و وعده‌های نادرست می‌دهند و خود را قادر به انجام اقداماتی توصیف می‌كنند كه هرگز صلاحیت و بضاعت آن را ندارند.
شلوغ‌کاری، بزرگ کردن امور، برگزاری مراسم پرهزینه، بوق و کرنا، تعریف و تمجید بیخود، غلو، پشت‌هم‌اندازی، نقش محافظ را برای بزرگان بازی کردن و … از نشانه‌های جاه‌طلبی و از نمونه‌های بارز شارلاتانیزم است و اگر حوزه گردشگری باشد که صد البته بیشتر می‌توان دور زد و چرخید و چرخاند.
موقع بیان و نقد هم که می‌شود فقط بد حرف می‌زند و دیگران هم با شکم برآمده، از این‌همه شجاعت غش‌وضعف می‌روند و او به تقلید آن مرد به ظاهر خواننده که از مشتی گریش می‌خواند و دیگران را به آوآو وادار می کند، از این‌همه تماشاچی لذت می‌برد و خودش هم نمی‌داند چه می‌گوید و چه می‌خواهد.
بعضی‌ها هم که مثل همیشه ” با گرگ دنبه می‌خورند و با چوپان گريه می‌کنند”.
در جلسات و نشست های فردی و گروهی و در غیاب آقایان دائم نق می‌زنند و شمشیر را از رو می‌بندند و در حضور ایشان نقاب می زنند و به تعریف و تمجید از وزیر و وکیل می‌پردازند. باید خدا را شکر کرد که بلندگوی درست‌وحسابی هم ندارند، فقط می‌گویند که بگویند و صحبت‌هایشان تیتر شود تا شاید از این‌همه نمد، کلاهی برایشان ساخته شود.
ما رسانه خبر نداریم شاید ساخته‌شده و ما خبر نداریم. ولی اگر خبردار شدیم …
.