📌 سهگانه «تشکلهای بیقدرت»
قسمت سوم – تشکلهایی برای مالکان؟ جای خالی صدای حرفهایها
در ساختار فعلی، تقریباً تمام تشکلهای رسمی گردشگری بر اساس مالکیت تأسیسات گردشگری تعریف شدهاند.
از جامعه هتلداران و انجمن بومگردیها گرفته تا دفاتر خدمات مسافرتی و مجتمعهای گردشگری، همه بر مدار صاحبان پروانه فعالیت میچرخند. یعنی: تشکلهای کارفرمایی، نه صنفی به معنای کامل.
بدیهیست که سرمایهگذاران نقش مهمی در توسعه گردشگری دارند. اما سؤال اینجاست:
آیا میتوان از مالک یک هتل یا آژانس انتظار داشت که اولویتش ارتقاء وضعیت نیروی انسانی، مطالبهگری حرفهای یا عدالت صنفی باشد؟
در اغلب نظامهای حرفهای جهان، مالکان در مسیر توسعه دارایی خود حرکت میکنند، نه لزوماً در جهت توسعه صنعت.
📌 در مقابل، در اینجا هیچ تشکل واقعیای برای بدنه حرفهای صنعت گردشگری وجود ندارد ؛ نه برای کارکنان، نه مدیران اجرایی، نه راهنمایان، نه کارشناسان، و نه فارغالتحصیلان این حوزه.
تشکلهایی که باید صدای این بدنه تخصصی باشند، یا اساساً شکل نگرفتهاند، یا در حاشیه و بیاختیار باقی ماندهاند.
و نتیجه آن است که تعادل قدرت در ساختار تشکلی صنعت گردشگری به هم خورده است. صدای نیروهای انسانی، مدیران میانی، و کارشناسان، در فرآیند تصمیمسازی بهسختی شنیده میشود؛ اگر اصلاً شنیده شود.
📌 حالا که جلسات و نشستهایی با عنوان گفتوگو و همفکری برگزار میشود، مهم است بدانیم:
چه کسانی سخن میگویند؟ از چه منظری؟ و با کدام پشتوانه؟
🔻 شاید وقت آن رسیده باشد که مفهوم «تشکل گردشگری» را از نو تعریف نمود؛
نه بهعنوان بازوی وزارتخانه، بلکه بهمثابه نهاد مستقل، حرفهای و مطالبهگر.
