🏨 سرمایه گذاری یا لطف به جامعه؟ نقد یک روایت غلط در هتلداری
در سال های اخیر، با رشد صنعت گردشگری، حضور گروهی از سرمایه گذاران در هتلداری افزایش یافته است؛ حضوری که در ذات خود مثبت و قابل استقبال است. اما نحوه روایت این حضور، گاه محل تامل جدی است.
بدیهی است که اگر شخصی با سرمایه خود وارد ساخت هتل می شود، یک تصمیم اقتصادی گرفته است، نه اقدامی ایثارگرانه.
انگیزه های معنوی نظیر «عشق به وطن» یا «خدمت به مردم» هر چقدر هم محترم، نباید به ابزاری برای مطالبه امتیازات ویژه از حاکمیت و جامعه بدل شود. سرمایه گذاری در هر صنعتی با محاسبه سود و زیان انجام می شود؛ هیچ سرمایه گذار عاقلی بدون ارزیابی بازگشت سرمایه وارد این حوزه نمی شود.
متاسفانه شاهد آن هستیم که برخی سرمایه گذاران، در کنار گلایه از فرایندهای قانونی یا زمان بندی ساخت، با لحن منت گذارانه در رسانه ها ظاهر می شوند؛ گویی ورودشان به این صنعت، لطفی ویژه است که باید پاداش مضاعفی برای آن طلب کرد.
این رویکرد چند آسیب جدی دارد:
۱️⃣ فضای رقابتی سالم را مخدوش می کند
۲️⃣ بر سیاست گذار فشار غیرمنطقی وارد می آورد
۳️⃣ اعتماد عمومی را نسبت به نیت و سلامت رفتار سرمایه گذاران کاهش می دهد
اگر هر سرمایه گذار بخواهد ابتدا منت بر مردم بگذارد و سپس امتیاز ویژه طلب کند، نتیجه چیزی جز ایجاد بستر رانت محور و ناعادلانه نخواهد بود — درست خلاف آنچه لازمه اقتصاد سالم و جذب سرمایه واقعی است.
📌 وظیفه سیاست گذار این است که بدون تاثیرپذیری از این ژست های عوامانه، قواعد شفاف و عادلانه برای همه فعالان اقتصادی برقرار کند.
📌 سرمایه گذار هم باید بداند که ورود به عرصه اقتصاد، کنشی حرفه ای است، نه لطفی به جامعه.
در فیلم مادر مرحوم علی حاتمی دیالوگ ماندگاری از محمد رضا کشاورز پسر ارشد خانواده به مادرش هست که می گوید :
«این‌قد ما رو آق والدین نکن، ننه… ما آق نیستیم… ما یه مشت ورشکسته‌ایم… هر کدوم به یه در زدیم… به هیچ جا نرسیدیم…»
حالا این شرح حال ماست که دائم آق می شویم .
