🏨 ستاره‌هایی که دیگر نمی‌درخشند
✍️ انفعال وزارت میراث در اصلاح آیین‌نامه درجه‌بندی هتل‌ها
در صنعتی که «استاندارد» باید ستون فقرات اعتمادسازی باشد، نظام درجه‌بندی هتل‌ها در ایران، به یکی از ناکارآمدترین و غیردینامیک‌ترین نظام‌ها تبدیل شده است.
آیین‌نامه فعلی که در سال ۱۳۹۴ تصویب شده و بارها مورد بازبینی قرار گرفته ، امروزه نه با تحولات بازار گردشگری هماهنگ است، نه با انتظار نسل جدید مهمانان، نه با استانداردهای بین‌المللی.
📍 وقتی هنوز مفاهیمی چون گردشگری تجربه‌محور، خدمات دیجیتال، الزامات زیست‌محیطی یا اقامتگاه‌های نوآورانه در متن آیین‌نامه جایی ندارند، چگونه می‌توان انتظار داشت خروجی آن رتبه‌بندی منصفانه و متناسب با کیفیت خدمات باشد؟
نتیجه، چیزی نیست جز:
🔻 هتل‌های چند ستاره‌ای که خدماتشان به‌سختی در سطح دو و سه‌ستاره است؛
🔻 اقامتگاه‌های مدرن و باکیفیتی که به‌دلیل نبود بندهای متناسب، درجه‌ای درخور نمی‌گیرند؛
🔻 و میهمانانی که میان «تعداد ستاره» و «واقعیت خدمت» سرگردان‌اند.
این سردرگمی فقط یک ضعف اجرایی نیست؛ یک بحران ساختاری در اعتماد به نظام ارزیابی است.
و با وجود مطالبه‌های مکرر جامعه هتلداری، کارشناسان و حتی برخی مقامات استانی، بازنگری اساسی این آیین‌نامه دچار سکون و انفعال مزمن است.
📌 هیچ فراخوانی برای مشارکت عمومی داده نشده،
📌 هیچ گزارش شفافی از فرآیند اصلاح منتشر نشده،
📌 و هیچ نقشه راهی برای پیاده‌سازی نسخه جدید دیده نمی‌شود.
⁉️ آیا وقت آن نرسیده است که به‌جای تکرار فرمول‌های ناکارآمد، ساختار رتبه‌بندی هتل‌ها با تحولات امروز گردشگری هماهنگ شود؟
⁉️ آیا شفافیت، مشارکت و به‌روزرسانی مستمر، نباید اصول پایه‌ای یک نظام ارزیابی ملی باشد؟
