استارت آپ های هتلداری در هاله‌ای از ترس و نگرانی به سر می‌برند. ترس از عدم سودآوری آتی و نگرانی از کپی‌برداری از ایده‌ها.
تقریباً می‌توان با کمی تحقیقات و بررسی پی برد که خلأ بزرگی در حوزه استارت آپ های هتلداری وجود داشته و خبری از اندیشمندان و محققان علم بروز هتلداری در این صنعت وجود ندارد.
تقریباً می‌توان گفت که اکثر اقدامات و رقابت‌های استارت آپ های این حوزه بر سر رزرواسیون هتلداری انجام‌شده و اکنون هر شرکت ، شخص و گروهی به این سامانه مجهز شده و یا با کمی تغییرات در حال پیاده نمودن سیاست‌های خود در سامانه‌های اختصاصی هتلداری هستند.
تاریخچه راه‌اندازی این سامانه‌ها زیاد قدیمی نیست. در گذشته نه‌چندان دور تعداد محدودی در این بخش فعال بوده که تقریباً اکنون در سایه سامانه‌های مجهزتر و کامل‌تر قرارگرفته‌اند.
با توجه به تعداد بسیار محدود هتل‌های ایران و سیاست‌های مشابه سامانه‌های اصلی رزرواسیون هتلداری، تقریباً دیگر جایی برای رقابت وجود نداشته و با یک نگاه کلی مشاهده می‌شود که یا تخفیفی در این سایت‌ها بر روی هتل‌ها وجود نداشته و یا درصد تخفیف در همگی آنان یکسان است.
در این شرایط رقابتی، سامانه‌های هتلداری یا مجبورند به ایده‌هایی مثل گارانتی کل سال، پیش‌پرداخت‌های عمده، کمک به تجهیز، نگهداری و بازسازی اقامتگاه‌ها، مشارکت در افزایش نرخ اشغال و … دست‌زده و یا موضوع فعالیت اقامت مسافران را از هتل‌ها به سمت اقامت گاه‌های بوم گردی و خانه مسافر و … سوق دهند.
این‌ها نمونه‌ای از خروار ترس‌های سرمایه‌گذار بر روی استارت آپ های فعال هتلداری بود، وای به حالی که بخواهد در شرایط نامطمئن در این حوزه ایده جدیدی را راه‌اندازی نماید.
البته این بخشی از ترس بود. بخش نگرانی را به‌زودی در پست‌های دیگر آورده و آن را با کمک کارشناسان تحلیل خواهیم نمود.
نگرانی از ورود دیگران به حوزه‌های اجرایی استارت آپ های هتلداری. دیگرانی که به‌جای نظارت و تقویت حمایت، تبلیغ و ایجاد راه‌کارهای توسعه بخش خصوصی، با توجه به قدرتی که احساس می کنند و بنا به دلایلی که بعداً خواهیم گفت به این حوزه‌ها ورود کرده‌اند.
با این وضعیت بعید نیست که چند صباح دیگر وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی نیز سامانه رزرواسیون هتلداری خود را افتتاح نموده و از قدرت و نفوذ خود برای به حاشیه راندن بخش خصوصی استفاده نماید.
