از عجایب این روزهای گردشگری
هنوز خاکستر یک بحران تمامعیار ۱۲ روزه از سطح صنعت گردشگری کنار نرفته؛ هنوز بخش زیادی از آسیبها حتی شناسایی و مستندسازی نشدهاند، و روند بازیابی نیز وارد فاز اجرایی نشده است.
با این حال، ناگهان موجی از پیامهای تقدیر و تشکر از سوی برخی تشکلها و جریانها برای برخی از مدیران و مسؤولان گردشگری به راه افتاده است؛ پیامهایی که به نظر می رسد بیشتر از جنس روابط عمومی هستند تا تقدیر واقعی.
تقدیر و تشکر و استفاده از واژگان درخشانی همچون «تدبیر»، «پایداری»، «حمایت» و «همراهی»، این بار خیلی زود بر روی کاغذهای ابر و باد نقش بستهاند.
تشکرهایی بیپشتوانه که در حالی تقدیم میشوند، که هنوز هیچ دستاورد مشخصی روشن و ملموس نشده است.
اما این پرسش همچنان قابل طرح است که :
در این بازه زمانی محدود بحران، دقیقاً چه اقدام مشخص، عملیاتی و میدانی از سوی این افراد و سازمان های گردشگری انجام شده که شایسته چنین موجی از تقدیر باشند؟
آیا اساساً در این فرصت اندک مجالی برای بروز عملکرد مؤثر وجود داشته؟
یا شاید این متون صرفاً تلاشیاست برای تثبیت جایگاه، حفظ ارتباطات و جلب نگاههای بیرونی، در زمانی که انتظار میرفت ساختارها به جای روایت، پاسخ ارائه دهند؟
در شرایطی که بار اصلی بحران بر دوش فعالان میدانی گردشگری و هتلداری سنگینی میکرد، انتشار چنین بیانیههایی نهتنها همدلی تلقی نمیشود، بلکه نشانهای از شکاف عمیق میان بدنهی کارشناسی و مدعیان مدیریت است.
تقدیر زمانی معنا دارد که مسبوق به اقدام مؤثر، مهم و نتیجهبخش باشد؛ نه آنکه انجام یک وظیفهی طبیعی یک ساختار دولتی، در قالب نمایش و تعارف، مایهی تحسین شود.
این رفتارها و متون پر از القاب اغراقآمیز و واژگان پر زرقوبرق، وقتی بدون پشتوانهی عملکرد منتشر میشوند، نه تنها سودی ندارند، بلکه اعتماد عمومی به فرآیندها و ساختارها را بیش از پیش مخدوش میسازند.
فراموش نکنیم:
صنعت گردشگری این روزها، بیش از هر صنعت دیگری درگیر بحران است؛
گرفتار سوءمدیریتها، گرفتار مدعیان پشت میز و یقهسفیدهای همیشه طلبکار، گرفتار چاپلوسی و خودنمایی برخی افراد.
” اگر تقدیری هم باید باشد ، باید از مدیران و کارکنان هتل هایی تقدیر کرد که مانند سرباز وطن ، در این دوران کنار مردم ایستادند که اینبار مردم ، مهمان نبودند ، عزیز جان بودند.”
لطفاً با این حرکات نمایشی، داغ دل صنعت گردشگری را تازه نکنید.
✍️ پایگاه خبری هتلجار
