ادبیات مدرن ، عملکرد سنتی

شاید واقعیت چیز دیگریست

در سال‌های اخیر، فضای مدیریتی صنعت هتلداری ایران بیش از پیش مملو از واژگان فاخری چون «هتلداری هوشمند»، «توسعه پایدار»، «افزایش بهره‌وری» ، « هتلداری دیجیتالی » و «ارتقای تجربه مهمان» شده است. اما این ادبیات مدرن تا چه اندازه در سطوح اجرایی، رفتار سازمانی و کیفیت خدمات روزمره قابل ردیابی است؟

در بسیاری از موارد آنچه دیده می‌شود، تکرار شعارهای آشناست؛ در حالی‌که نظام اجرایی، زیرساخت انسانی و فرآیندهای عملیاتی همچنان درگیر الگوهای سنتی و بعضاً ناکارآمد هستند. کافی است به جای خواندن و گفتن حرف های زیبا ، با یک میهمان، یک خانه‌دار، یا یک مدیر میانی هتل گفت‌وگو کنید. پاسخ آن‌ها، تصویری واقعی‌تر از آنچه در گفته ها و نوشته ها آمده، ارائه خواهد داد.

صنعت هتلداری ایران امروز بیش از هر چیز، نیازمند بازگشت به واقع‌گرایی، اصلاح ساختاری، و ارزیابی شفاف است. مفاهیم زیبا، زمانی اثرگذار خواهند بود که به کنش‌های قابل سنجش، آموزش مداوم و تغییر رفتار سازمانی منتهی شوند. توسعه واقعی، نه در تیتر گفتگوهای تبلیغاتی ، بلکه در تجربه زنده مهمان و ثبات نیروی انسانی معنا می‌یابد.

وقتی برای مراسم پذیرش و خروج یک مهمان از هتل زمان بسیاری صرف می شود! ، وقتی برای احتمال استفاده مهمان از آب معدنی کوچک یخچال اتاق ، بارها سوال و جواب می شود! ، وقتی برای یک خواسته مهمان ، هیچ شماره داخلی هتل جوابگو نیست! ، وقتی برای وجود حشرات در داخل اتاق هتل فکری نمی کنند! ، وقتی هنوز در هتل ۵ ستاره از شامپوهای مسافرخانه ای استفاده و صبحانه در حد ۳ ستاره ارائه می شود !، وقتی حتی دکمه های آسانسور هتل پرستاره شماره های غلط دارد! ، این ادبیات چه چیزی را تغییر می دهد ؟

حرفه‌ای‌گری در هتلداری، با ادبیات زیبا آغاز نمی‌شود؛ با اجرای دقیق، بازخوردگیری مستمر، و مسئولیت‌پذیری واقعی شکل می‌گیرد.

🔸 متأسفانه یکی از خصلت‌های رایج در برخی از شیوه های مدیریتی و بویژه نوع دولتی آن اینست که مدیر، بیش از آن‌که جوابگوی سازمان یا هتل تحت مسئولیت خود باشد، در نقش روابط‌عمومی شخصی خود ظاهر می‌شود. نتیجه آن، فاصله گرفتن از واقعیت‌های میدانی و تمرکز بر تصویرسازی بیرونی به‌جای حل مسائل درونی است.

در این باره بیشتر خواهیم نوشت .( و شاید با مستندات )